Gelukkig, een nieuw jaar

gelukkig nieuw jaar 2018

2017 was niet mijn jaar, dat kunnen we wel rustig zeggen. Ik werd zwaar depressief, verloor mijn baan en zat sindsdien ziek thuis. Het was vallen en opkrabbelen, gevolgd door nog meer vallen en met steeds minder energie proberen op te krabbelen. In deze blog wil ik terugkijken op het afgelopen jaar. Kijk je met me mee?

De start van mijn depressie

Zoals jullie onderhand wel weten, leef ik al vrij lang met winterdepressies. Dus wanneer het allemaal is begonnen is moeilijk te zeggen. Wat ik wel zeker weet is dat het in het begin van 2017 veel zwaarder was van afgelopen jaren. Ik voelde me nog ongelukkiger, nog vermoeider en emotioneel nog zwaarder dan de jaren daarvoor. Bij de huisarts en de praktijkondersteuner was het al snel duidelijk, ik had meer hulp nodig dan op dat moment bij hun beschikbaar was. Een paar maanden later kon ik dus ook terecht bij Amacura. Een zorginstelling wat onder andere is voor volwassenen met mentale problemen. Waar ik vervolgens terecht kwam bij een hele fijne psycholoog en een psychiater. Mijn vangnet was nu officieel in werking gezet.

Toevallig kreeg ik tijdens het proces van mijn intake processen te horen dat ik geen vast contract kreeg bij mijn toenmalige werkgever. Dat was ook het moment dat mijn kaartenhuis volledig instortte, mijn houvast om door te gaan en door te bijten viel weg. Niks had meer zin. Ik zijn had geen zin meer, want het was toch niet goed genoeg.

Mijn dieptepunt

Dat brengt mij meteen naar mijn ultieme dieptepunt. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik thuis op het balkon zat, alleen thuis met mijn poezenbeesten. Het is moeilijk uit te leggen, maar het leek alsof ik geen kleur meer zag. Ik keek naar buiten en alles was grauw. Waarom ben ik nog hier? Vroeg ik mij af. En deze vraag ging een geheel eigen leven leiden. Ik wou niet meer, of beter gezegd, ik kon niet meer. Alles deed zo’n pijn, lopen was moeilijk, praten was nog moeilijker, de vrolijke Yassmin was weg, verdwenen, en ik dacht dat ik haar voor altijd kwijt was.
Dus daar zat ik dan, bedenkend hoe ik er het beste mee kon stoppen. Dat ik wel een briefje achter moest laten en diverse bedrijven moest bellen voor wat administratie om mijn vriend het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Die weken hebben wij ook de meest vreemde gesprekken gehad thuis.

‘Zorg je wel voor de katten als ik er niet meer ben? Doe ze alsjeblieft niet weg.’

Momenten heeft hij me bijna gesmeekt om te blijven leven, maar in mijn hoofd deed ik hem een plezier en een gunst als ik er niet meer was. Het zou hem uiteindelijk zoveel rust en minder stress geven, althans, dat dacht ik. Uiteindelijk hebben hij, mijn moeder en mijn vriendinnen mij overtuigd om het nog even vol te houden. En zo zag ik het ook, nog even volhouden. Ik ging voor hun de therapie een kans geven, maar als die niet zou lukken, dan zou ik afscheid nemen. Dat was de afspraak die ik met mezelf maakte.

Een tussenperiode

Ik ging er wel volledig voor. Ik zou tenslotte mezelf niet zijn als ik niet deze stap vol overgave met mijn laatste beetje energie zou doen. Ik ging netjes elke week naar mijn psycholoog, ik was eerlijk over alles en ik begon met mijn medicatie. Daarnaast ging ik steeds meer bloggen over mijn depressie, de artikelen ’13 reasons why‘ en  ‘Te bang om te dromen als je leeft in een nachtmerrie’ waren een van mijn eerste openlijke blogs over mijn ziekte.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik me om alles druk maakte. Wat nu als de medicatie niet aanslaat? Wat nu als de therapie niet werkt? Wat nu als ik niet te redden ben? Toen na enkele weken de medicatie al een beetje begon te werken was ik weer bang dat het te goed aansloeg en dat ik een bipolaire stoornis had. Uiteindelijk was dat gelukkig niet het geval.
Vervolgens zat ik in een duidelijke tussenfase. Het ultiem slecht voelen werd minder, maar ik voelde me nog steeds niet goed. Ik wou niet meer dood, maar dit was nog steeds geen leven. Wat nu als dit het beste is wat ik me ooit ga voelen? Mocht je het je afvragen, nee dat druk maken werd er niet minder op. Die tussenfase heeft ongeveer een maand of 5 geduurd en begint nu gelukkig wat minder te worden.

Hoe gaat het nu?

De laatste maanden heb ik onwijs veel geleerd over mezelf. Toen ik voorheen wel eens hoorde dat mensen zichzelf na / tijdens een depressie opnieuw vinden, dacht ik ‘ach, dat zal heus wel meevallen bij mij’, maar zoals jullie gelezen hebben in mijn artikel Liever dan ik dacht­ was dat ook bij mij het geval.
Naast een zoektocht naar mezelf heb ik de laatste weken eindelijk weer geleerd wat geluksmomentjes zijn, met name één specifieke ervaring, maar daar heb ik een apart blogje aan gewijd (lees hier: Blij dat ik leef).
Wel kan ik al zeggen dat het een stuk beter gaat. Ik wil niet meer dood, ik wil koste wat kost beter worden en wat gaan doen met mijn leven. Hoe of wat weet ik nog niet precies, maar ik weet wel al dat het iets creatiefs gaat worden. Met mijn zoektocht heb ik één wijze les geleerd en dat is dat ik gelukkig wil zijn. Geluk is het aller, maar dan ook echt, het allerbelangrijkste in het leven. En mijn geluk zit hem onder andere in mijn creatieve momenten. Het ontsnappen in mijn eigen wereldje, maar dan eindelijk op de positieve manier.

Dus we kunnen nu wel zeggen, het licht aan het eind van de tunnel is eindelijk in zicht. En ik weet dat ik nog een eind te gaan heb, maar ik weet nu dat er ooit een einde aan gaat komen. 2018 wordt mijn jaar en 2017 laten we voor wat het was. Een jaar met veel dieptepunten, leermomenten en uiteindelijk ook een paar hoogtepunten.

Om even in de positiviteit te blijven, vraag ik me af, wat jullie hoogtepunt is van 2017? Laat het me weten in de comments. En laten we er met ons allen zorgen voor een super 2018!