September update: het gaat even niet zo goed met mij

Het is de laatste tijd erg stil geweest op Yassart. Ik kwam terecht in een vicieuze cirkel waarin ik het steeds moeilijker vond om hier iets te schrijven. Het gaat namelijk weer even niet zo goed met mij. In dit artikel leg ik uit waar dat allemaal door komt.

De chaos genaamd verhuizen
Ik ben erachter gekomen dat ik verhuizen absoluut niet leuk vind om te doen. Natuurlijk vind ik de nieuwe plek waar we nu wonen heerlijk, maar de rompslomp eromheen hoeft voor mij echt niet. Het liefste had ik een teleportatiemachine waarin ik in één keer alles kon verhuizen zonder dat ik eerst alles moet inpakken en vervolgens weer uitpakken.
Ik merk dat ik nu voornamelijk moeite heb met het gebrek aan duidelijke structuur. We zijn nu al bijna 3 maanden geleden verhuisd, maar nog steeds kan ik mijn draai niet vinden en ik weet ook even niet hoe ik dat kan corrigeren voor mezelf.

Dat brengt mij ook op het volgende punt, de chaos omtrent het verhuizen heeft nu geresulteerd tot chaos in mijn hoofd. Niet zozeer alleen door het verhuizen, maar ik denk door de dingen die erbij komen kijken. Zo zijn er nog steeds dozen die uitgepakt moeten worden, kamers die afgemaakt moeten worden en projecten die nog steeds zijn blijven liggen. Puur omdat ik het gewoon niet geregeld krijg in mijn hoofd.

Queen of the world

Het ging in augustus eigenlijk hartstikke goed (gek genoeg). Mijn creatieve ‘juices’ waren enorm aan het vloeien en ik had meer energie dan ik kon dromen. Zo maakte ik een nieuwe muurschildering, filmde ik diverse video’s voor mijn YouTube kanaal en mijn Instagram account was eindelijk weer aan het groeien door de vele content die ik plaatste. Het ging zelfs zo goed dat ik besloot om mijn gezondheid weer op te pakken, meer te gaan bewegen en gezonder te gaan eten. Met het gevoel alsof ik de hele wereld aan kon.

De man met de hamer
Helaas heeft de realiteit mij nu ingehaald en heb ik de laatste weken een paar van de slechtste dagen gehad die ik in maanden niet meer had gevoeld. Ik was zelfs vergeten hoe slecht ik mij kon voelen, iets wat een enorme klap in mijn gezicht was. Ik heb weer dagen gehad waarin ik geen licht meer kon verdragen, mijn spieren weer verzuurden en ik het liefst alsmaar in bed wou liggen. Om vervolgens te slapen zodat de betreffende slechte dagen zo snel mogelijk voorbij zijn.

Daarnaast heb ik weer regelmatig last van nachtmerries, waardoor het slapen zelf ook heel vermoeiend is en ik voor mijn gevoel nog steeds geen rust krijg. Mijn hoofd maakt overuren.

Hoe komt het nu dat ik mij nu zo voel?
Iets wat ik de laatste tijd wel een paar keer per dag aan mezelf vraag. Ik denk niet dat één antwoord hét antwoord is, maar dat het gewoon een opstapeling is van diverse gebeurtenissen en de gedachten die daarbij komen kijken.

Ten eerste denk ik dat ik te hard ben gegaan de laatste tijd, ik wou teveel doen in een te korte tijd. Geen pauzes nemen, maar doorgaan. Juist omdat dat zo lekker voelde en ik even vergat dat ik nog herstellende ben. Ofja vergat.. het is gewoon iets waar ik niet altijd aan wil denken of rekening mee wil houden. Want hoewel ik mijn depressie heb geaccepteerd, is het nog steeds iets wat ik niet volledig omarm of graag mee leef.

Daarnaast heb ik sinds kort (tijdelijk) geen contact meer met mijn moeder. Iets wat mij enorm veel pijn doet, maar waarvan ik ook weet dat het voor nu even beter is. En hoewel ik er niet al te veel aan probeer te denken, merk ik dat dat verdriet toch enorm op de oppervlakte blijft drijven. Wellicht dat ik hierin nog een beetje in een rouwproces zit.

Verdrinken in gedachten
Zodra ik niet alles op een rijtje krijg, merk ik meteen dat ik in lichtelijke paniek raak. Vervolgens weet ik niet meer waar ik moet beginnen en bevries ik terwijl ik op de bank lig. Het feit dat ik de laatste tijd weer voor het eerst sinds maanden enorm veel Netflix en Amazon Prime heb gekeken, zegt in dat opzicht genoeg. Op die manier zijn mijn gedachten afgeleid en gaat de tijd gelukkig wat sneller.

Tijdens een confrontatie kun je als mens vechten of vluchten. En hoewel ik tegenover anderen een echte vechter ben, kan ik bij mezelf momenteel alleen maar vluchten. Vluchten voor de nare gedachtes die ik krijg, die weer zeggen dat ik niks waard ben omdat ik weer op de bank lig. Dat ik nooit succesvol kan worden en nooit echt gelukkig zal zijn. Dat het misschien toch beter zou zijn als ik er niet meer ben. Dat dit nog steeds niet het leven is wat ik wil.

Geen kracht meer
Ik weet dat ik mezelf dan moet pushen, maar het is zoals Najib Amhali zei in zijn show Alles komt goed: “Er zit een enorme dikke sumoworstelaar mij naar beneden te duwen.” Hoe graag ik het ook wil, mijn lichaam protesteert op allerlei manieren. Misselijkheid, spierpijn en vermoeidheid worden gebruikt als chantage. En als ik heel eerlijk ben? Ik heb momenteel ook niet meer de kracht om mezelf weer te dwingen en te pushen om beter te worden.

Ik ben nu bijna al 2 jaar ziek, al 2 jaar dat ik hier tegenaan boks en vecht voor mijn leven. Ik ben moe, vermoeid en gewoonweg dood- en doodop. Want houdt dit ooit nog op?

Daarnaast merk ik dat ik de laatste tijd enorm eenzaam ben, zodra ik iemand spreek merk ik ook dat ik op dat moment even opknap. Dat zijn ook de momenten die ik probeer vast te houden, maar soms is dat echt enorm moeilijk. En hoewel ik eenzaam ben, vind ik het moeilijk om mijn dierbaren te vertellen over mijn huidige gedachten en gevoelens, want ook zij hebben het zwaar gehad de laatste 2 jaar en ik wil hun niet meer belasten met mijn struggles.

Een frisse start
Hoewel ik iemand ben die bekend staat over mijn openheid omtrent mijn depressie, merk ik dat ik het nu gek genoeg moeilijker vind om hier met jullie over te praten. Maar ik weet dat het belangrijk is om dat te doen, want samen staan we sterk en dit is gewoon een ziekte waar meer begrip voor moet komen.

Op het moment dat jullie dit artikel lezen, zijn wij een weekendje weg naar Praag. Iets waar ik ondanks alles toch enorm veel zin in heb. Even een andere omgeving en een frisse kijk op de wereld, eventjes eruit. In de hoop dat ik daarna weer structuur in mijn dagen kan plannen en weer productiever kan zijn.
Daarna wil ik weer proberen om regelmatig een artikel te schrijven, ongeacht mijn mentale staat op dat moment, want het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn.

Dankjulliewel voor het lezen van dit artikel en voor jullie lieve woorden. Ze betekenen altijd onwijs veel voor me.

Ps. Wat zouden jullie ervan vinden als ik Wouter eens zou interviewen over zijn gehele kijk op mijn ziekte en wat het allemaal voor hem heeft betekent? Mocht dat iets zijn wat je graag zou willen lezen, dan maak ik daar werk van.