Op zoek naar balans

Ziek thuis zijn is niet zo gemakkelijk als je zou denken. Mensen denken dat je alle tijd hebt en alles kunt doen wat je wilt en ultieme vrijheid hebt. De realiteit is anders, zelf had ik vaak juist het gevoel dat ik gevangen zat. Zowel in mijn hoofd als in mijn huis.

Hoe was het eerst?

In het eerste jaar dat ik ziek thuis was, kon ik nog niet werken aan structuur in mijn leven. Ik was zo afhankelijk van mijn humeur iedere dag, dat het moeilijk was om mijn dagen te plannen. Zo waren er dagen dat ik niet eens kon lopen van de spierpijn in mijn benen, dagen dat ik niet naar buiten durfde omdat ik zo paranoïde was en dacht dat iedereen die mij zag mij zou beoordelen.

Natuurlijk waren er ook hier en daar goede dagen, maar die waren zo sporadisch dat als ik een keer een goede dag had, ik er alles uit wou halen wat erin zat. Met als resultaat dat ik de dagen die daarop volgden, een enorme terug klap kreeg. Het werd dus ook snel duidelijk dat ik enorm veel moeite had met het indelen van mijn energie. Zo extreem, dat het zelfs ter sprake kwam of ik wellicht een vorm van een manische depressie had i.p.v. alleen een depressie. Hoewel dat gelukkig niet het geval was, had ik nog steeds enorm veel moeite om balans te krijgen in mijn leven. Tot op de dag van vandaag.

Hard werken en niet genieten

Ik heb altijd een enorme werkethiek gehad, zo gaf ik op mijn werk altijd 200% en klapte ik vervolgens thuis weer helemaal in omdat ik geen energie meer over had. Ik snapte ook nooit hoe anderen dat deden, overdag werken en vervolgens thuis nog een leven hebben buiten hun werk.  Nu achteraf, snap ik dat ik toen al ziek was, mijn 200% werkethiek was mijn manier van vluchten, overdag had ik het dan te druk om stil te staan bij mijn issues en s’ avonds was ik daar te moe voor.

Tijd om te genieten

Als ik iets heb geleerd van mijn depressie, is het dat je moet genieten van het leven. Dat je moet werken om te leven, niet leven om te werken.
De laatste 1,5 jaar merkte ik dat ik langzaamaan steeds meer energie kreeg. In het begin was het al te veel om bijvoorbeeld 10 minuten aan het huishouden te spenderen, laat staan iets wat meer concentratie kostte.

Structuur was niet zo gemakkelijk als gedacht

Wouter was al heel snel van mening dat ik meer structuur in mijn dagen moest hebben, maar dat vond ik zonder een stok achter de deur erg moeilijk om vol te houden. Ik raakte in mijn oude patroon, mijn ‘huishoudelijk uurtje’ propte ik zo vol mogelijk om zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Vervolgens was ik de rest van de dag weer te futloos om nog iets anders te doen. Dit in combinatie met een schuldgevoel gaf geen goed resultaat. Ik had het gevoel dat ik het nooit goed genoeg deed, dat ik faalde als vriendin en algemeen als mens.
In mijn hoofd moest ik makkelijk 8 uur iets kunnen doen in huis, want ik kon ook zo lang werken toen ik nog niet ziek was. En hoewel ik nu al enige tijd verder ben, is dat nog steeds een denkfout waar ik mezelf regelmatig op betrap.

Werken aan realistische verwachtingen

Zowel mijn psycholoog als psychiater hebben mij vaak genoeg uitgelegd dat ook mijn lichaam een flinke klap heeft gekregen door mijn ziekte en dat ik mijn energieniveau rustig aan moet opbouwen. Al gaat dat opbouwen voor mij nooit snel genoeg. Ik ben nu al ongeveer 2 jaar ziek, al twee jaar dat ik niet alles kan doen op een dag wat ik wil, al twee jaar herstellende en nog steeds niet ben waar ik wil zijn. En ja, ik weet dat ik onrealistische eisen aan mezelf stel en liever tegen mezelf mag zijn, iets waar ik nu enorm hard aan werk.

Hulp vanuit het UWV

Zoals jullie in mijn vorige artikel hebben kunnen lezen, krijg ik nu hulp vanuit het UWV om weer te re-integreren in de maatschappij. Of dat nu bij een werkgever is of bij mijn eigen bedrijf.
Hierbij krijg ik de hulp van Fleur, zij is gespecialiseerd in mensen helpen met het opzetten van hun eigen bedrijf, in combinatie met psychische gezondheid. Met haar goedkeuring heb ik een schema opgesteld om meer structuur in mijn leven te krijgen en om mijn belastbaarheid rustig aan te vergroten.

Hoe is het nu?

Momenteel heb ik ongeveer 4 belastbare uren op de dag die ik kan en mag besteden. Fleur heeft ook heel duidelijk gemaakt dat ik ook absoluut niet meer op een dag mag doen dan die 4 uur, zelfs als ik energie over heb. Op die manier is de kans dat ik tegen een muur loop kleiner. Daarnaast is het ook nog zo ingedeeld dat ik ook mijn sociale momenten in deze uren moet meerekenen, dus een kopje koffie drinken met een vriendin valt nu nog onder ‘werk’. Uiteindelijk is het de bedoeling om de sociale uren niet meer mee te tellen en mijn werkuren daar omheen te plannen, maar dat gebeurt pas als ik daar aan toe ben.

Iets waar ik zelf niet over had nagedacht, is dat ik ook recht heb op weekend. Iets wat ik nog enorm lastig vind om te realiseren (aangezien ik voor mijn gevoel dat moet verdienen), maar gelukkig helpt Wouter mij hier enorm bij. Die dagen heb ik juist even nodig om volledig tot rust te komen om de daaropvolgende week er weer tegenaan te gaan.

Een vaste routine

Om de structuur dit keer haalbaar te maken en dus ook te houden, heb ik nu dus iedere dag een basisplanning waar ik mij aan probeer te houden. Hier zal ik binnenkort ook een artikel over schrijven. Daarbij wel zeggende, dat ik ook aan het leren ben om te accepteren als het een keer niet lukt, dat dat ook prima is.

Mijn vraag aan jullie:

Wat is nu iets waar jij dagelijks enorm van kan genieten en maak je hier ook bewust tijd voor vrij?

(Enkele namen in dit artikel zijn aangepast ivm privacy redenen)