Waarom ik moest huilen

Afgelopen donderdag had ik weer een nieuwe video online op mijn YouTube kanaal, hier unboxte ik de nieuwe Galaxy collectie van Nouk-san en mijzelf. Tijdens het filmen van deze video gebeurde iets waar ik even geen rekening mee had gehouden, namelijk mijn emoties. Al vrij snel in de video barst ik in tranen uit bij het zien van de nieuwe producten en hoewel ik in de video zei dat ik niet echt wist waarom ik zo moest huilen, heb ik er nu even over nagedacht en kwam ik er toch vrij snel achter waarom ik moest huilen. In dit artikel deel ik dit ook met jullie.

Mocht je nu totaal geen idee hebben waar ik het over heb, dan raad ik je aan eerst de nieuwe video te kijken op mijn YouTube Kanaal. Dat kan hier.

Een last van mijn schouders

Laat ik meteen zeggen dat het absoluut geen negatieve tranen waren, maar juist hele positieve tranen als gevolg van een tsunami aan emoties en gedachtes. Zelfs nu.. als ik denk aan mijn gevoel op dat moment, schiet ik alweer vol. Als ik het gevoel zou moeten omschrijven dan zou het een mix zijn van trots en opluchting. En dan denken jullie natuurlijk: ‘Opluchting? Wat bedoel je daarmee?’
Zoals de meesten van jullie nu wel weten heb ik 3 zware jaren achter de rug met mijn depressie. Het was een duistere periode die aan de ene kant heel langzaam is gegaan, maar aan de andere kant achteraf onwijs snel. Zo ben ik nu alweer 2 jaar ziek thuis en heb ik in die twee jaar veel bereikt qua persoonlijke groei.

Daar hadden mijn tranen juist mee te maken: persoonlijke groei. Juist door deze ziekte heb ik mezelf als het ware teruggevonden en ben ik erachter gekomen wat mij nu daadwerkelijk gelukkig maakt, namelijk creatief bezig zijn. Hier wordt ik zo onwijs gelukkig van, dat ik nu zelfs mijn droom achterna ga om hier uiteindelijk mijn werk van te gaan maken (hier vertel ik jullie binnenkort meer over). Een ambitieuze droom, maar één die ik volledig met beide handen aanneem.
Hoewel ik begin vorig jaar de keuze heb gemaakt om deze droom achterna te gaan, heb ik tot voor kort nog niet het hoofd en de energie gehad om hier daadwerkelijk iets mee te gaan doen. Instabiliteit van mijn humeur en energieniveau zorgde steeds voor roet in het eten en had ik alsmaar het gevoel dat ik mezelf tegenhield.

Een nieuw hoofdstuk

Deze nieuwe collectie is een belangrijk punt in mijn leven. Natuurlijk was ik de afgelopen maanden hier al mee bezig, toch is het op de één of andere manier anders om daadwerkelijk je eigen producten in je handen te hebben dan te zien op foto’s.
Op het moment dat ik deze producten in het echt zag, kreeg ik een soort mini flashback van de afgelopen jaren. Van alle duistere dagen/weken (soms wel maanden), van alle tranen en teleurstellingen, van alle instabiliteit door buitenaf, alles kwam opeens over mij heen in de flits van een seconde, gevolgd door de werkelijke gedachte dat ik dat nu niet meer zo ervaar en dat ik eindelijk stabiel genoeg ben om ook daadwerkelijk mijn droom achterna te gaan.

Hierdoor werd de drempel om daadwerkelijk van Yassart mijn werk te maken een stuk lager, en hoewel ik al een shirt heb ontworpen en mijn eerste paar stickervellen, voelde dit toch anders, meer echt. Wellicht dat het dus toch mogelijk is om mijn droom uit te laten komen?

Trots als een pauw

Ik ben niet iemand die gauw toegeeft trots op zichzelf te zijn, naar mijn idee moet ik altijd eerst iets groots bereiken om vervolgens de trots te verdienen. Nog steeds werk ik iedere dag eraan om te leren dat je altijd trots mag zijn op jezelf, al is dat de ene keer meer dan de andere keer.
Nu leer ik ook dat ik trots mag zijn dat ik deze verschrikkelijke ziekte ben aan het overwinnen, het licht aan het eind van de tunnel is nu ook zo dichtbij dat ik hem bijna kan aanraken. En iedere dag wordt ik daar ook trotser op, net zoals ik trots ben op anderen die dit ‘avontuur’ meemaken en overleven. Want ik heb het al eens eerder gezegd: ik gun deze ziekte zelfs mijn ergste vijand niet toe. (Niet dat ik een vijand heb, maar het klinkt extra bad-ass)

Dat zijn eigenlijk de redenen waarom ik moest huilen op de video en gek genoeg ben ik ook trots dat ik mezelf zo kwetsbaar durf op te stellen voor de camera. Dat is namelijk toch niet iets anders om te doen dan bijvoorbeeld op mijn blog.

Wanneer is de laatste keer geweest dat jij bewust trots was op jezelf en waarom?